Eén beeld zegt meer dan duizend woorden. Maar bij Wim kan je stellen dat dit niet het geval is, gezien zijn traditiegetrouwe marathonverslag. Afgelopen weekend behaalde Wim opnieuw een indrukwekkend persoonlijk record tijdens de Valencia Marathon. Met een tijd van 2 uur, 27 minuten en 49 seconden verbeterde hij zijn vorige (onwaarschijnlijke) prestatie met nog eens 2 minuten. Het afgelopen jaar was dus zonder twijfel een Grand Cru voor Wim. Het is elke keer weer een bron van trots om te zien hoe hij dit steeds opnieuw weet te bereiken. Lees hieronder zijn boeiende stravaverslag! 👇
Traditiegetrouwe marathonverslag
Valencia 2023, mijn tweede afspraak met el ciudad del running stond al bijna een jaar op de kalender. Vorig jaar deed ik hier twee minuten van mijn besttijd en kon ik met een tijd van 2:30:42 eindelijk dromen van die sub 2:30. De sfeer, de stad, de euforie maakte dat ik nog weken op wolkjes liep. Een serieuze wolk zelfvertrouwen ook, en ik weet nog dat ik vorig jaar schreef ‘nog lang niet te zijn uitgesprongen’. In april kwam de eerste sprong, en slaagde ik in mijn loopdroom allertijden: 2:29:41. Die eerste keer onder die magische grens brachten tranen van geluk, vermoeidheid en opluchting.
En wat doet een mens na zo’n doel? Stoppen op een hoogtepunt is niets voor masters. Zeker niet als je ’t gevoel hebt dat er best nog wat in de tank zit. Ik nam bewust een wat langere periode van decompressie, en liep in juli zelfs nauwelijks maar genoot van een prachtige lange reis. De loophonger groeide wel, en ik ben coach Philip dankbaar voor zijn slimme aanpak om mijn gretige zelve in te tomen en maar heel rustig op te bouwen in augustus. Fietsen, versterkende oefeningen en een lactaattest waarbij ik al boven de 2mmol/l (lactaat) zat nog voor ik een meter had gelopen, het leven van een loper in opbouw. Met Dwars door Mechelen kwam een eerste opkikker, en vooral de Zevenheuvelenloop gaf een echte vertrouwensboost. Dik PR op de 15 km na drie intensieve trainingsweken, en dat op twee weken voor de marathon. Ik geloofde er weer in!
Het telefoontje met coach Philip daags voor de wedstrijd deed weer goed om het vertrouwen te bevestigen. De voorbereiding was goed, geloof erin, en niet té zot. Je hebt niets te verliezen, dus gewoon gaan en genieten. Nog een serieuze lepel van mijn eigen koolhydraatrijke honing in een kalmerende kamille thee (wimkers honing, een aanrader 😉!), en ik was helemaal klaar voor de korte nacht en vroege start.
Met broer Maarten fietste ik ’s morgens onder een sterrenhemel naar de drukke startzone. Klaarmaken, dixie opzoeken en dan wat heen en weer lopen in het startvak. Daar liepen we nog Christophe Roosen van Trenara tegen het lijf, en ook Maarten Dejonghe. Ideaal om de gedachten even te verzetten.
Na de drukke start van vorig jaar – we stonden toen zelfs even stil op honderd meter na de start – had de organisatie nu een extra startvak voorzien voor lopers onder de 2u30. Klonk goed, maar het niveau is zo sterk in Valencia dat die 750 snelle lopers ook nu weer voor een opstopping zorgden. Het theoretisch tragere vak startte achter de groep elite vrouwen en was uiteindelijk sneller weg dan ons.
Ik wilde gemiddeld 3:30 lopen per kilometer, en dan wel zien waar ik zou uitkomen. Dat tempo lopen ging in het begin niet met de drukte. Rustig blijven, en langzaam opschuiven tussen dat indrukwekkende pak lopers. Tussen het gedreun van honderden carbonschoenen, het ritmisch ademhalen, het zo enthousiaste publiek, de trommels. Bangelijk in elke betekenis. Ik was behoorlijk verbaasd dat ik na een kilometer of 10 pas bij Christophe kwam. Net als vorig jaar volgde een klein praatje. Kort, maar genoeg om vertrouwen te geven dat het praten best goed ging. Even later sloot ik aan bij Maarten. Ook bij hem ging het goed. Mooi zo! Iets later zag ik Karen staan aan de kant, en het kleine ommetje en de high five gaven me meer energie dan het kostte.
Om mijn doel te halen wilde ik me aan die 3:30 houden, of tenminste naar dat gemiddelde toelopen. En dat ging snel, ook voor mij. Na drie gelletjes voelde ik dat er eentje terug wilde komen, en besloot het volgende dan maar over te slaan. Iets voor halfweg volgde nog een gesprekje met Evert, ook goed op dreef.
Halfweg zag ik iets van 1:14:22 op de klok. Mooi! Zot snel wel, en die benen voelden eigenlijk nu al best zwaar. Maar ik had nog steeds niet dat gemiddelde van 3:30 op de klok. En dat bleek zo’n beetje mijn houvast om steeds weer even te versnellen als het moest, of aan te pikken als het moeilijk werd. De maag was intussen gekalmeerd, en ik op kilometer 30 lukte het zelfs om mijn gelletje met cafeïne te nemen. Een extra boost voor de laatste tien. Ik was echt blij om Karen nog eens te zien. Iets voorbij de 32, een punt om naar uit te kijken in plaats van de man met de hamer te moeten vrezen. Ik had me ingeprent dat het daarna bijna naar beneden zou gaan, en eigenlijk niet meer zou kunnen foutgaan. Want finishen op dat blauwe tapijt, dat wilde ik niet missen! Verder aftellen dus. Nog 12, 9, 7,… wat? Nog altijd nog 5?! Da’s nog super ver!!! Ik was blij dat Frankie, die al een tijdje in hetzelfde groepje liep, me toen weer voorbij kwam. Aanhaken, niet loslaten, ernaar toe, meegaan en volgen. Die 5 werd tergend langzaam een 4, een 3 en uiteindelijk nog 2. Dit komt goed, dit doet zeer,… Op de rand van krampen probeerde ik bergaf toch telkens nog te versnellen. Op mijn horloge bleek mijn voorspelde eindtijd steeds onwaarschijnlijker. Ging ik nog kunnen spurten voor sub 2u28? En daar was het dan: eindelijk! Het blauwe tapijt, eerst (wel heel) stijl naar beneden, en dan die laatste rechte lijn. De zaligste finish op aarde!
De lichtblauwe loper waar ik recht de zevende loophemel binnen spurtte: 2:27:49 op de klok!
Dank aan alle supporters, ter plaatse (geen idee wie soms mijn naam riep, sorry daarvoor 😊), via de vele berichtjes.
Dank aan maarten De Maeyer om de dag mee te beleven. Twee fantastische resultaten op een paar minuten van mekaar. Heerlijk om dat samen te kunnen beleven.
Dank aan Jeroen, om die oude spieren van tijd tot tijd eens los te maken zodat ze er weer even tegen konden.
Liefdevolle dank aan Karen, hoe fijn dat jij mee was en we ieder intens moment konden delen, voor, tijdens, en voor altijd! Trainen voor een marathon vraagt veel opofferingen. Samenleven met een marathonloper vraagt nog veel meer. Love you!
Bijzondere dank aan coach Philip. Voor de slimme rustige opbouw in de zomer. Voor de gestage groei. Voor de trainingen waar ik vooraf niet in geloofde dat ik ze kon. Voor de onwaarschijnlijke tijden die je me laat lopen. Voor de 5 minuten die we in dik een jaar tijd van mijn PR deden! En ook wel voor de uurtjes spierversterkende oefeningen thuis, op momenten dat daar echt niemand op zit te wachten ;-). Nu even genieten van de runners high. En dan… springen we samen verder 😊.